چند روز پیش اتفاقی از لایو چند شاعر معاصر س در اوردم. اینجا بود که با دکتر بهمن بنی هاشمی آشنا شدم. وقتی صفحه اینستاگرامش رو زیر و رو میکردم تو یکی از فیلمها که راجب شیوههای بلاغت صحبت میکرد یه غزل از مولانا خوند. من نمی تونم به خوبی دکتر بنی هاشمی زیبایی این غزل رو شرح بدم بنابراین سعی هم نمی‌کنم. لینک غزل رو گذاشتم تا اگه دوست داشتین کاملش رو بخونید. اگه خوندین و به نظرتون زیبایی چندانی نداشت بگین تا توضیح دکتر بنی هاشمی رو براتون بفرستم. اینجا سه بیت از این شعر رو میارم که من رو یاد یک بیت دیگه از مولانا انداخته.
این بیت ها من رو یاد این بیت زیر انداخت.
این بیت مولانا برام تکراری نمیشه. تو پست های ۵ سال پیشم تو اینستا این بیت هست. به عبارتی حداقل ۵ سال پیش برا اولین بار دیدمش و هر باری که یادم می افته که اتفاقا کم هم یادش نمی افتم از شدت زیبایی این توصیف شگفت زده میشم.